در دل من خانه گیرد هر چه عالم را غم است

سگ سیاه وفادار ! یار همراهم !

برای بار هزارم ، تو را نمی خواهم !

حضور بختک سنگین نشسته بر سینه !

سقوط وزنه ی سربی ! کشیده در چاهم

مرا در این ظلمات تهی تو افکندی

خدنگ بغض نشاندی تو بر گلوگاهم

کجا روم که نباشی ، که آسمان باشد ؟

کجا پرم که نبندی به بند کوتاهم ؟

نشاط بزم ندزدی ز روزهای خوشم

سلاح رزم نگیری سر بزنگاهم

هوای تازه ی صبح بهار را نبری

به دشمنی نکشی پنجه بر رخ ماهم ...

هزار سال سیاه است کز تو بیزارم

سگ سیاه کجا می بری به اکراهم ؟

چقدر جنگ و جدل ، ما بهم گرفتاریم !

بیا کنار بیاییم عاقبت با هم ...

سمانه کهربائیان

.

.

پ ن : و چرچیل آن بیماری را سگ سیاه نامید .