ناگهان دشنه به پشت آمد و تا بیخ نشست ...

" ... بگذارید زندگی با روحتان عجین شود ... بگذارید عشق تنها دلیل بی قراری هایتان باشد ... بگذارید آن هنگام که غرق خاطرات یارید ، لبخندهای شیرینتان تورش را پهن کند روی گستره ی شب های بلند تابستانی ...  اما هرگز هرگز هرگز عاطفه های عمیقتان را حرام  آدم های اشتباه نکنید ... آدم های اشتباه ، خطرناک ترینند ... عنصر وجودشان نه آتش است نه باد .. نه خاک و نه آب ... آنها آلوده به زهری کشنده اند ... بودن کنارشان درد دارد ... دردی به قدمت تاریخ بشری ... بترسید از دیو درشت هیکل غم ... بترسید از تحفه های این آدم های اشتباه ... جای تاول های چرکین نگاهشان ، آثار بوسه های کثیفشان هیچ وقت از چهره تان پاک نخواهد شد ... "

.

.

.

پ ن : شاید هم بزرگ بودم و در قالبت نگنجیدم ...

پ ن : خوب ترین حادثه می دانمت ...

تو غم انگیزترین حادثه ی عمر منی ...